Prolog

Chmury za oknem przysłoniły ostatnie promienie sierpniowego słońca. Z nieba spadały pierwsze krople deszczu, szybko przeradzające się w ulewny deszcz, otulając swą tonią zamek. Woda wlewała się przez szczeliny i niezamknięte jeszcze okna. Drewniane okiennice uderzały o czarne mury wydając głuche dźwięki rozpaczy. Wydłużone cienie zakrzywionych wież opadały leniwie na pobliskie drzewa, a właściwie ich pozostałości po pożarze, który strawił część lasu. Teraz długie, patykowate i gołe gałęzie chciały sięgać jak najwyżej w poszukiwaniu łaski zbawienia. Od czasu do czasu słychać było wrzask wron i kruków. Podobno ich obecność zazwyczaj zwiastowała śmierć.

Odgłosy kroków odbiły się echem w całej komnacie. Przygotowania, które wszczęto na skutek rozpoczęcia nowego roku szkolnego, zostały zakończone. Przez ostatnie dwa tygodnie sierpnia nikt nie odważyłby się zakłócić ciszy. Z resztą nikt nie miał zamiaru przebywać w tym upiornym zamczysku dłużej niż było to konieczne.

Młodzieniec wspiął się po wysokich schodach prowadzących do Wieży Astronomicznej. Zapukał kilka razy w żelazne drzwi. Z głębi pomieszczenia słychać było głośne burknięcie. Chłopak pchnął drzwi, które skrzypnęły przeraźliwie głośno, mącąc ciszę panującą w zamku.

- Wołał mnie pan, profesorze? – słodki, melodyjny głos młodzieńca odbił się echem w ogromnym pomieszczeniu.

Na Wieży Astronomicznej znajdowały się tylko jedno, okrągłe pomieszczenie. Nie stało tu praktycznie nic poza ogromnym teleskopem, zajmującym prawie całą przestrzeń, gramofonem, wciśniętym w ścianę pokoju, na której zawieszona była cała masa zdjęć i map nocnego nieba .

- Wołałem, wołałem – szepnął starzec.

Staruszek poruszał się już na wózku inwalidzkim. Jego twarz przecinała masa zmarszczek, a skóra nabrała niezdrowego koloru. Na głowie nie pozostał już ani jeden, nawet siwy włos. Wyciągnął długie i chude palce, aby naciągnąć kraciasty koc na swoje kolana.

- Podejdź tu, synu – wysilił się, aby wypowiedzieć tych parę słów.

Młodzieniec powoli podszedł do starca, trzepocząc połami swojego czarnego płaszczu.

- Wiem, że nadszedł mój czas, ale przed moją śmiercią chciałbym zobaczyć, jak ta szkoła wyzbywa się tych strasznych stereotypów i jak przyjmowani są coraz zwyklejsi ludzie.

- Ale profesorze… To przecież nie jest realne.

- Wiem, wiem. Ale marzenia są fundamentem życia – zamyślił się przez chwilę, przyglądając się spływającym po szybie kroplom deszczu – Opowiedz mi o tegorocznych uczniach.

- Dużo ich jest…

- Mów, mów.

Chłopak zamyślił się, przeszukując listy, które powypadały mu z rąk. Młodzieniec zaczerwienił się, zbierając pergaminy z podłogi.

- Żeby Ci było łatwiej możesz zacząć od dziewcząt.

- Dobrze – skinął głową, pokazując profesorowi listę  – No jak wiadomo Rooth Alice nie zdała, czyli w tym roku będzie powtarzać pierwszą klasę…

- Mów mi o nowych uczniach! Rooth znam, aż za dobrze – starzec pokręcił głową z dezaprobatą.

- W tym roku nowe uczennice to między innymi Deravilge Amy, Reachert Penelope, McGramp Brigette…

- I Emma Hightoon – powiedział ze zdziwieniem profesor, gdy prześlizgiwał wzrokiem po nazwiskach. Jego martwy głos nagle ożył, a oczy pojaśniały.

Młodzieniec spojrzał na niego spod zmrużonych powiek.

- Kto?

- Emma Hightoon – starzec nagle pobudzony podparł swoją brodę dłonią i w zamyśleniu zaczął ją gładzić długimi palcami – Posłuchaj mnie. Ona jest skarbem. Tak cenna jak diament, nieoszlifowane piękno zamknięte pod cieniutką skorupką. Trzeba ją pielęgnować, by wydobyć z niej to, co najcenniejsze. Musisz ją chronić, opiekować się nią.

- Ale…

- Żadnych „ale” – staruszek krzyknął, jednak od razu opadł z sił, mówiąc coraz cichszym głosem. Złapał chłopaka za rękę i popatrzył mu głęboko w oczy, wymuszając złożenie przysięgi – Obiecaj mi, że się nią zaopiekujesz.

- Obiecuje – szepnął.

- Dziękuję…

Po tych słowach ręka profesora opadła bezwładnie, a oczy zamknęły się, by pogrążyć się w głębokim śnie, z którego nigdy nie miał się obudzić.